Najezdom Turaka, počev od Maričke bitke 1371. i Kosovskog boja 1389. počinju veće seobe Vlaha ka Vlaškoj i južnoj Ugarskoj. Vlasi su pod tursku vlast ušli sa svojim tradicionalnim uredjenjem, koje su poštovali svi srpski carevi (Stefan Dečanski, Milutin, car Dušan – Zakonik) i uživali su neprikosnovena prava, jer im Turci nisu žene dirali, plaćali su minimalni porez, nisu smeli biti ubijani. Razlog, oni su bili stočari, gajili ovce koje su Turci – muslimani koristili u ishrani, za razliku od Srba, koji su se bacili na uzgoj svinja, ne bi izbegli da ih Turci koriste. Srbi, uvidevši kako Vlasi uživaju velika prava, počnu se izjašnjavati kao Vlasi i kako se broj takvih „Vlaha“ naglo umnožio, Turci ukinu Vlaško pravo. To je izazvalo mnoge pobune Vlaha i tada kreću još intenzivnije seobe – ka zapadu u Bosnu, Crnu Goru i Hrvatsku i preko Dunava u Vlašku i Južnu Ugarsku. Zato u Hrvatskoj i Bosni i danas sve pravoslavne Srbe nazivaju Vlasima, jer su to upravo oni Srbi koji su prešli u Vlahe da bi ostvarili veća prava.
Kada je Sulejman Veličanstveni osvojio Beograd 1521. i Ugarsku 1526. godine, ponudio je Vlasima iz Srbije da nasele potpuno puste predele Banata i Erdelja, uz znatne poreske olakšice i beneficije. Tada se preko 1600 vlaških porodica iz Crne Reke (Crni Timok) i Braničeva (oko 1800 porodica) iselilo u Banat i Erdelj (Transilvanija).- Dobili su ogromna imanja, osnovali sela i gradove. Usledile su i kasnijje seobe, a najveća 1690. godine pod patrijarhom Čarnojevićem, nakon čega je u Srbiji po Cvijiću ostalo manje od 4000 stanovnika.
Tad su se gotovo svi Vlasi iselili iz zapadne Srbije – Starog Vlaha, pod vodjstvom svojih kneževa Raškula (Raškovića). Vlasi nisu odgovarali Austrougarskoj monarhiji, na području Banata i Erdelja, jer nisu navikli da privredjuju na ogromnom plodnom zemljištu, te ih oni, bar većinu, vraćaju na stara ognjišta u Srbiji, nakon Požarevačkog mira, a te teritorije naseljavaju kolonistima Nemcima, Česima, Hrvatima, Madjarima… Srbe ne vraćaju, od njih formiraju vojne krajine, kao odbrambeni zid od Turaka. Nisu dakle Vlasi u Braničevu naseljeni iz „Rumunije“ već su iz Ugarske vraćeni na svoja vekovna ognjišta! Vraćaju se i iz Vlaške pod terorom, a zadnji prebeg je zabeležen 1834. kada je sa Ostrava Mare prebeglo svo stanovništvo uz dozvolu kneza Miloša i osnovalo selo Mihajlovac.
Godine 1861, kada je osnovana Rumunija, od kneževine Vlaška i Moldavija, pod patronatom Franuske (Napolen III) i Nemačke, kada je za prvog kralja postavlejn Nemac koji sa Rumunima veze nije imao, Rumunija, koja svoju istoriju nije imala, prisvajala je nas Vlahe, da bi popunila svoje istorijske rupe. Samo zbog toga nas „vole“ Rumuni, jer su bez nas tikva bez korena! Kada je 1878. na Berlinskom kongresu bilo pitanje priznanja Srbije kao samostalne države, Rumuni su postavili uslov da se Vlasi u Srbiji priznaju kao rumunska manjina.
