Umesto da gradonačelnik Požarevca, Bane Spasović, po običaju ustanovljenom pre dvedesetpet godina, večeras ključeve Grada simbolično preda glumcima koji će svojom umetnošću u narednih šest večeri slaviti ime Milivoja Živanovića, velikana sprske glume i promovisati njegove sledbenike, grad je Požarevac, pod opsadom zlokobnog virusa.
Umesto da Zijah Sokolović, proslavljeni glumac, pozvan da ove godine , svojom besedom o glumcu, osokoli srpsko glumište i glumište regiona, on je, pre nekoliko dana sa terase svog sarajevskog stana bodrio građanstvo, ljudstvo … Iz dana u dan, stešnjeni, uniženi, okovani bez okova, ustrašeni, ljudi od pozorišta na youtbe kanalu emituju snimke svojih predstava iako znaju da je to tek slabašno podsećanje na moć pozorišta čija je suština, najveći smisao, samo u najdirektnijem obraćanju publici…Ali i tako, kakvo je da je, bolje je od ćutnje kojom smo se zarazili ovih dana.
Jubilarne, 25. Glumačke svečanosti konciprane su tako da se na požarevačkoj sceni od 4. do 9. aprila priredi parada glumaca koji se po svojim umetničkim svojstvima ravnaju prema Milivoju Živanoviću, glumcu koji je bio zaista vrhunsko merilo svoje epohe, a stvarao „na pragu avangarde“.
U svih pet takmičarskih predstava, tako se namestilo, radi se o stradanju, bilo individudalnom, kao u Nečistoj krvi Narodnog pozorišta gde glavna junakinja klicu svoje propasti nosi u odluci da se usprotivi moralnom obrascu koji propisuje palanka, bilo kolektivnom a kakvo je razorno dejstvo nacizma u glumački visokostilizovanom Sumraku bogova Beogradskog dramskog pozorišta, o odrastanju i zrenju jednog jevrejskog dečaka u surovom dobu koje prethodi Drugom svetskom ratu u u grandioznom tatarskom poduhvatu Semper idem Narodnog pozorišta iz Sombora. Isto tako snažan utisak na publiku ostavila bi i predstava Lorencačo JDP-a koja se bavi pitanjima ljudskosti , moralnih obrazaca , kao i predstava Smederevo 1941 Srpskog narodnog pozorišta iz Novog Sada o stradanju glumaca ovog pozorišta. Stradanje se namestilo kao ključna reč ovogodišnjeg Festivala, kao opomena svima nama, da je čovek, koliko god delovao nadmoćno, ipak od krhke građe, te da ćemo kad ova stvarna i metaforična samrtna opasnost prođe, znati da slavimo dostojanstvenije i život i pozorište.
